Wel eens een container ‘uit de lucht zien vallen’? Dogan wel!

Drukte in de Botlek. Het komen en gaan van vrachtwagens is hier dagelijkse kost. Fantaserend over wat er schuilgaat achter de deuren van die honderden, of eigenlijk duizenden containers, loop ik richting de ontvangstruimte. Dogan stond toevallig net een vrachtwagen de loods in te escorteren. Hem moest ik hebben, de Assistent Loodsbaas. We baanden ons een weg tussen de internationale chauffeurs door, naar een rustigere ruimte. Het werd er eentje waar we het hele terrein van Hooymeijer konden overzien.

Dogan is 27 jaar oud en woont zijn hele leven al in Rotterdam. Binding met de haven heeft hij dus bijna vanzelfsprekend: “Ik kom uit Rotterdam, dus de haven trekt me wel. Vandaar dat ik nu ook hier zit, hier ben ik ooit begonnen als stagiaire. Toen wilde ik alles leren. Van A tot Z wilde ik de loods kennen”. Hij stelde zichzelf een doel. Loodsbaas worden. In de krappe 7 jaar dat hij bij Hooymeijer werkt, heeft hij dus al bijna zijn doel bereikt. Dogan is nu Assistent Loodsbaas en geeft leiding aan de mannen in de loods. En als hij Loodsbaas is, heeft hij weer een nieuw doel op de plank liggen: “Zonder doelen kun je niet leven, dus uiteindelijk wil ik graag naar kantoor en leidinggeven over de loods”.

‘Uit de lucht vallende’ containers
De drukte die ik ervaarde in de Botlek, herkent Dogan in zijn werk. “Het is geen rustig baantje. Het kan wel hectisch zijn. Om 7:00 uur beginnen de werknemers, ik iets eerder. Dan kijk ik alvast wat voor werk we hebben voor die dag en kijk ik wat wel en geen prioriteit heeft”. In de loods werkt Dogan met teams: een gooier (iemand die de containers leeghaalt en netjes op een pallet zet), een rijder (brengt alles naar de juiste locatie in de loods) en een schrijver (meet alles tot op de millimeter op en bekijkt de schades). “We doen dit met zijn allen, maar uiteindelijk heb ik de verantwoording over de loods” vervolgt Dogan. “Iedereen is ook anders. Iedereen heeft zijn eigen weg hier. De ene collega benader ik meer straight, de ander met wat meer lol. De gemiddelde leeftijd van mijn collega’s is ongeveer 35, ik ben 27. Daar moet ik als jonkie wel leiding aan geven”. Gelukkig kan Dogan zich goed verplaatsen in andere mensen: “Ik kan me goed voorstellen dat iemand een keer geen zin heeft. Dan ga ik me daarin verdiepen en, als ik tijd heb, ga ik met ze in gesprek”.

Het voelt aan als een grote verantwoording. Het werk hier in de loods moet met precisie gebeuren, een foutje lijkt zo gemaakt. “Ik wil alles perfect hebben. Maar in de logistiek gaat dat niet altijd. Soms komen er ineens containers ‘uit de lucht vallen’, dan hebben we ineens een extra container staan. Dat kan wel stressvol zijn soms, maar als ik aan het einde van de dag afsluit en mijn planning gehaald heb, stap ik altijd tevreden de auto in. Dan hebben we het weer geflikt!”. Gelukkig eindigt zijn dag altijd goed. Maar als hij iets mis ziet gaan, neemt hij de tijd voor tekst en uitleg. “Natuurlijk gaat er wel eens wat mis. Maar als ik het zie gebeuren probeer ik altijd uit te leggen aan collega’s wat er misgaat, waarom het misgaat en hoe het de volgende keer beter kan. Zo werken we elke dag weer net wat efficiënter”.

Van China, naar Rotterdam, naar Portugal
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik bleef benieuwd naar de inhoud van de containers, dus ik vroeg Dogan ernaar. “Dat is heel verschillend. Soms zit een container vol met hetzelfde soort producten of dozen. Soms zijn het groepageklanten, dat wil zeggen dat er spullen van verschillende klanten in de container zitten. Maar we zien hier alles voorbijkomen: stoelen, jassen, bekers, maar ook hele grote zware kisten die een paar ton wegen! Het kan van alles zijn”.

We liepen nog even door de loods. Een enorme hoeveelheid dozen, kisten en alles wat daar tussenin zit werd heen en weer gereden door zijn team. Ze wisten exact wat ze deden. In een rij genummerde vlakken werd een pallet neergezet die op een later moment weer in een vrachtwagen geladen zou worden. In een container laadde het team kleinere doosjes uit, afkomstig uit China, bestemd voor Portugal. “We doen het met z’n allen. Het is echt samenwerken. Zonder de gozert op de heftruck kan ik niks en zonder mij kan kantoor niet verder. Iedereen, iedere schakel, is even belangrijk”.

Op de vraag of Dogan klaar is om zijn doel te bereiken, glimlachte hij zelfverzekerd: “Ja, ik ben wel klaar om Loodsbaas te worden hier”.